برخی از شایعترین عوارض ناشی از لاپاراتومی شامل تشکیل هماتوم ، تشکیل سروما ، عفونت زخم ، پرفوراسیون شکم و یا بدتر شدن زخم است، سیستم دستگاه فشار منفی (وکیوم تراپی) به تخلیه ترشحات زخم کمک و همچنین باعث کاهش اندازه آن می شود و در نتیجه باعث بهبودی زخم شده و از ورود میکروارگانیسم ها به داخل زخم پیشگیری می کند.
مطالعه روی وکیوم تراپی زخم شکمی
روش مطالعه
مطالعه آینده نگر انجام شده شامل بیمارانی بود که با درد های حاد شکمی به اورژانس مراجعه نموده اند.
بیماران براساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. بر اساس روش رندومال ، دو گروه A و B با تعداد مساوی بیماران ایجاد شد. CSD در زخم بیماران گروه A قرار گرفت و بهبود زخم و عوارض آن بین دو گروه مقایسه شد.
یافته ها
50 بیمار بودند که 25 نفر در هر گروه وارد مطالعه شدند. مشخص شد که تشکیل هماتوم در گروه B 24.0٪ نسبت به گروه A 4.0٪ به طور قابل توجهی بیشتر است. میانگین زمان ترمیم زخم (روزها) و میانگین بستری در بیمارستان (روزها) در گروه B به طور معنا داری بیشتر بود.
نتیجه مطالعه
قرار دادن Sub cotaneous NPWT زیر جلدی در هنگام بسته شدن دیواره شکم در حین لاپاراتومی اضطراری منجر به ترمیم بهتر زخم می شود و عوارض زخم بعد از عمل ، زمان بستری در بیمارستان ، عوارض و همچنین هزینه های کلی مراقبت های بهداشتی را کاهش می دهد.
دیواره قدامی شکم از لایه های زیر تشکیل شده است
از داخل به خارج صفاقی ، فاشیای خارج صفاقی (فاسیای عمیق) ، عضله ، فاسیای سطحی ، بافت زیر جلدی و پوست تشکیل شده است. آگاهی از لایه ها و سطوح مختلف بافت های بدن برای بسته شدن زخم شکمی از اهمیت بالایی برخوردار است. زخم شکمی ممکن است به دلیل اختلال در دیواره قدامی شکم ناشی از ضربه یا هرگونه مداخله جراحی به منظور دستیابی به حفره صفاقی ایجاد شود. برش خط میانی – عمودی رایج ترین برشی است که برای لاپاراتومی استفاده می شود.
عارضه زخم های پس از انجام لاپاراتومی را می توان به دو عارضه زودرس و دیررس تقسیم کرد.
عوارض اولیه زخم شکمی عبارتند از:
- تشکیل هماتوم
- ایجاد عفونت زخم و ترشحات چرکی
- ترکیدگی شکم (از بین بردن محتویات روده / شکم)
- بدتر شدن زخم و نفوذ به بافت های زیرین (ایجاد اختلال در فاشیا).
عوارض دیررس شامل :
- درد مزمن زخم
- سینوس
- فتق شکافی (شکمی) است.
- تشکیل هماتوم یکی از عوارض شناخته شده پس از جراحی شکم است.
تشکیل هماتوم یکی از عوارض شناخته شده پس از جراحی شکم است. تشکیل هماتوم ، زخم را مستعد عفونت ثانویه می کند، تشکیل سروما عارضه دیگری پس از جراحی شکم است که می تواند منجر به عفونت زخم ، بدتر شدن زخم ، کلسیفیکاسیون و در نتیجه زیبایی نامناسب و ظاهر نامطلوب یک زخم پس از جراحی شود.
عفونت محل جراحی (SSI) یکی از شایعترین عوارض بعد از عمل است که حداقل در 5٪ بیماران تحت عمل جراحی و 30 تا 40٪ بیماران تحت عمل جراحی شکم اتفاق می افتد ، بسته به میزان درصد احتمال رخ دادن آن بین روزهای 5 تا 10 بعد ازعمل اتفاق می افتد.
عوارض ناشی از عفونت از دلایل اصلی عوارض بعد از عمل در جراحی شکم است. شایعترین شکل عفونت سطحی زخم است که در هفته اول جراحی رخ می دهد. SSI به طور قابل توجهی با بیشتر بستری شدن بیمار در بیمارستان ارتباط دارد که به نوبه خود منجر به افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی می شود. تعیین راهکارهای پیشگیری از عفونت زخم می تواند ضمن کاهش مدت زمان بستری ، ذهزینه های بستری در بیمارستان برای بیماران در معرض خطر را کاهش می دهد. ایجاد زخم های شکمی حاد و پرفوره شدن شکم نیز از عوارض بعد از جراحی شکم است. پرفوره شدن شکم در عمل 1.03٪ اتفاق می افتد و میزان مرگ و میر بالای 15-20٪ است و حتی ممکن است فرد نیاز به جراحی های مجدد نیز پیدا کند.
مداخلات مختلفی با هدف کاهش عارضه زخم شکمی ارائه شده است. تعدادی از آنها در معمولا کاربردی هستند و استفاده می شود. شستن دست ها ، به حداقل رساندن جلسات دبریدمان ، آماده سازی و تمیز کردن پوست ، و آنتی بیوتیک های پروفیلاکسی قبل از عمل ، نوع برش ، مواد بخیه استفاده شده و روش بسته شدن همگی روش هایی هستند که مورد استفاده قرار می گیرند . در برخی مطالعات نشان داده شده است که قرار دادن سیستم فشار منفی بسته (وکیوم تراپی) پس از کوله سیستکتومی ، ترمیم فتق و انواع مختلف جراحی های انتخابی اثرات قابل قبولی ندارد. با این حال ، ممکن است استفاده از سیستم فشار منفی وکیوم تراپی زیر جلدی در کاهش عارضه زخم شکمی در بیماران تحت لاپاراتومی اورژانسی تاثیرات بسزایی داشته باشد.
اثرات بهینه وکیوم تراپی زیر جلدی
- مانع از ورود میکروارگانیزم ها به داخل زخم می شود ( سیستم بسته است )
- جمع شدن لبه های زخم و نزدیک شدن آن ها به هم
- کاهش ترشحات زخم می شود ( وکیوم مداوم یا متناوب ترشحات)
- فعال شدن فاکتور های رشدی