آنژیوژنز چیست؟
آنژیوژنز رکن لازم ترمیم مى‌باشد و پس از گذشت ۴ روز از ایجاد آسیب قابل مشاهده است، در صورتى‌که ۳-۲ روز زودتر با جوانه زدن عروق جدید از ونول‌هاى موجود شروع شده، در پاسخ به مواد کموتاکتیک مترشحه از پلاکت‌ها و ماکروفاژها به سمت زخم رشد مى‌کند.
در زخم‌هائى که به‌صورت اولیه دوخته مى‌شوند، عروق جوانه زده به زودى به عرقى که از سمت مقابل جوانه زده‌اند متصل شده، جریان خون زخم برقرار مى‌شود. در زخم‌هائى که بازمانده یا به‌خوبى بسته نشده‌اند، عروق جدید تنها با عروق همسایه‌ها که در همان سمت زخم ایجاد شده‌اند ارتباط برقرار مى‌کنند و در عوض بافت گرانولاسیون تشکیل مى‌شود.
در بافت بدن زخم، با اضافه کردن مواد کموتاکتیک به سلول‌هاى اندوتلیال، انژیوژنز قابل القاء مى‌باشد.
به‌نظر مى‌رسد که آنژیوژنز زخم پاسخى به کاهش موضعى انرژى بوده، مکانیسم کلى آن بسیار شبیه مکانیسم تنظیم رسوب کلاژن مى‌باشد. در شرایط نامساعد (هیپوکسى یا افزایش لاکتات)، ماکروفاژها یک ماده کموتاکتیک پپتیدى براى سلول‌هاى اندوتلیال ترشح مى‌کنند که باعث آنژیوژنز مى‌شود.
حفظ ذخیره + NAD به‌شدت این روند را مهار مى‌کند. بنابراین نیازهاى متابولیک برآورده نشده از طریق یک سرى فاکتور رشدى باعث پاسخ آناتومیکى مى‌شوند که احتمالاً اهمیت بیولوژیک زیادى دارد.