ویتیلیگو نوعی بیماری پوستی است که علت دقیق آن مشخص نیست. در ویتیلیگو ، سلولهای تولید کننده رنگدانه ، “ملانوسیتها” مورد حمله قرار گرفته و از بین می روند و لکه های پوستی رنگدانه خود را از دست می دهند. ممکن است روی پوست ، غشاهای مخاطی ، چشم ها ، گوش داخلی یا موها که ترک لکه های سفید است ، تأثیر بگذارد. نوع معمول ویتیلیگو ‘Vitiligo Vulgaris’ نامیده می شود (به معنی: ویتیلیگو معمولی)
انواع مختلف بیماری پوستی ویتیلیگو شامل :
- ویتیلیگو خطی
- سگمنتال
- تریکروم
- التهابی
این بیماری تقریباً 1٪ از جمعیت جهان را درگیر می کند. این بیماری ، افراد از هر نژاد و از هر دو جنس را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما به راحتی در مناطقی که برنزه نمی شوند ، روی پوست تیره دیده می شود. در یک سوم مبتلایان ارثی است. ویتیلیگو اغلب از ناحیه دست ، پا یا صورت شروع می شود و به طور دوره ای از بین رفتن رنگدانه ها عود می کند. نیمی از بیماران ابتدا ویتیلیگو را 20 سالگی مشاهده می کنند. اغلب در ناحیه ای از آسیب جزئی یا آفتاب سوختگی ظاهر می شود.
اعتقاد بر این است که ویتیلیگو نوعی اختلال خود ایمنی است (خود ایمنی بدین معنی است که سیستم ایمنی بدن خود به خود به سلول های خود بدن فرد حمله می کند ). گلبولهای سفید خاصی باعث تخریب ملانوسیت ها می شوند.
افراد مبتلا به ویتیلیگو همچنین تا حدودی مستعد ابتلا به سایر بیماری های خود ایمنی مانند :
- آلوپسی آره آتا
- اختلالات خود ایمنی
- تیروئید
- بیماری آدیسون
- کم خونی اپلاستیک
- دیابت ملیتوس
تشخیص ویتیلیگو معمولاً ساده است و نیازی به آزمایش خاصی نیست. در حالی که ویتیلیگو یک مشکل پوستی است و به طور مستقیم بر سلامتی تأثیر نمی گذارد ، تغییر شکل دهنده است و ممکن است از نظر روانشناختی آسیب زا باشد.
در حال حاضر این بیماری قابل درمان نیست ، اما روش های درمانی در دسترس است که ممکن است بسیار مفید باشد. درمان های پزشکی سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می دهند و سعی در تضعیف آن دارند، درمان های جراحی معمولاً کمتر انجام می شود و ملانوسیت های سالم را از مناطق دیگر پیوند می زنند. هر دو روش درمانی ممکن است دشوار و طولانی مدت باشد.
هدف این است که رنگ پوست را با بازیابی ملانوسیت های سالم به پوست برگردانده شود (رنگ آمیزی مجدد) به پوست اجازه می دهد ظاهر طبیعی خود را بازیابد. این بدان معنی است که سلولهای رنگدانه ای جدید باید از پایه فولیکول های مو ، از لبه ضایعه یا از لکه های ویتیلیگو در صورت کامل نشدن رنگ آمیزی ، بیرون بیایند. تغییر رنگ به آرامی اتفاق می افتد ، زیرا سلول ها طی ماه ها و سالها به عقب برمی خیزند.
ایمن ترین و ساده ترین درمان های اولیه برای ویتیلیگو شامل :
- کرم های استروئیدی تجویز شد
- کرم ضد التهاب غیر استروئیدی
- استاکرولیموس
- پیمکرولیموس
خصوصاً برای ویتیلیگو که به تازگی تشخیص داده شده یا در حال گسترش است. این پماد ها معمولاً دو بار در روز استفاده می شوند و نتایج به سه تا شش ماه زمان نیاز دارد.
در صورت دوز بیش از حد یا استفاده بیش از حد ، عوارض جانبی شامل :
- آسیب موضعی پوست
- گلوکوم
- آب مروارید در صورت استفاده در اطراف چشم است.
- بررسی منظم و تنظیم قدرت پماد ها برای محل مناسب می تواند از این عوارض جانبی جلوگیری کند.
برای ویتیلیگو گسترده ، داروهای خوراکی را جهت بازسازی رنگ پوست می توان استفاده کرد. درمانی که معمولاً مورد استفاده قرار می گیرد PUVA نور Psoralen و Ultra-Violet A) است. PUVA در بیش از نیمی از افراد تحت درمان تا حدی موفق است ، اما تغییر رنگ کامل فقط در 15-20٪ اتفاق می افتد. درمان ها در مطب در یک اتاق ویژه 2 یا 3 بار در هفته انجام می شود. حداقل 2-3 ماه طول می کشد تا اثرات آن مشخص شود و ممکن است تا ۲۰۰ جلسه درمان طول بکشد.
درمان ویتیلیگو
روش دیگر درمان پسورالن ، که گاهی برای کودکان یا بیمارانی که لکه های کوچک و ویتیلیگو پراکنده دارند ، استفاده می شود ، شامل استفاده از محلول بسیار رقیق دارو به طور مستقیم در ناحیه پوست آسیب دیده است. سپس این مورد در معرض نور خورشید قرار می گیرد. چنین درمان موضعی باعث می شود فرد در اثر آفتاب بیش از حد در معرض سوختگی شدید و تاول باشد. این مزایای انجام در خانه است و مانند PUVA به کل سطح پوست آسیب نمی رساند. اخیراً ، برخی از متخصصان ادعا کرده اند که فرم دیگری از درمان نور ، UVB ، به همان اندازه موثر و بی خطر است.
اگر فردی به درمان PUVA پاسخ ندهد و ویتیلیگو در سال گذشته تغییری نکرده باشد ، ممکن است درمان جراحی ویتیلیگو را در نظر بگیرند. در صورت اسکار غیرطبیعی یا بعضی اوقات پس از یک برش کوچک یا تراشیدن ، رنگدانه خود را از دست داده از درمان جراحی خودداری کنید. همه روشهای درمانی جراحی باید به صورت تجربی در نظر گرفته شوند زیرا اثربخشی و عوارض جانبی آنها کاملاً مشخص است.
پیوند پوست اتولوگ ، پوست طبیعی و رنگدانه ای را از ناحیه ای از بدن بیمار (محل های اهدا کننده) می گیرد و آن را به ناحیه ای از ویتیلیگو متصل می کند. این نوع پیوند پوست گاهی اوقات برای بیمارانی با لکه های کوچک و پایدار ویتیلیگو (محل های گیرنده) استفاده می شود. پیوند پوست م workثر است ، اما در محلی که پوست از آن گرفته می شود (اغلب از ران یا باسن استفاده می شود) اغلب جای زخم وجود دارد. ناحیه تحت درمان تقریباً 90٪ از زمان پاسخ می دهد ، اما ممکن است ظاهر سنگ فرشی یا رنگدانه لکه ای ایجاد کند ، یا ممکن است به هیچ وجه رنگدانه مجدد ساخته نشود.
استفاده از لیزر برای درمان بیماری پوستی ویتیلیگو
همچنین از لیزرها در درمان ویتیلیگو ، به ویژه لیزر Excimer استفاده می شود. آنها از نور ماورا بنفش باند باریک ساطع می کنند و نشان داده شده است که باعث رنگدانه سازی مجدد می شود. درمان در یک سری جلسات لیزر انجام می شود. ممکن است جلسات تقویت کننده نیز گاه به گاه انجام شود.
از داروهای برنزه کننده ممکن است استفاده شود تا ویتیلیگو رنگ قابل قبول تری پیدا کند. اینها مناطق کوچک ویتیلیگو را به خوبی پوشش می دهند. میکروپیگمنتیشن (خال کوبی) به ص توصیه می شود. برای ناحیه لب ، به ویژه در افرادی که پوست تیره دارند ، بهترین عملکرد را دارد. با این حال ، مطابقت کامل با پوست دشوار است و با گذشت زمان بدتر به نظر می رسد. برای از بین رفتن رنگدانه بیش از نیمی از نواحی در معرض بدن ، می توان درمان رنگ زدایی را در نظر گرفت. این سفید کننده دائمی (یا تقریباً دائمی) از همه رنگدانه ها است. پوست باقیمانده یک رنگ یکنواخت سفید خواهد داشت که می توان آن را با مواد آرایشی پوشاند.
تیره شدن پوست طبیعی اطراف لکه ها که ناشی از آفتاب سوختگی است، ویتیلیگو را بدتر نشان می دهد. همه بیماران مبتلا به ویتیلیگو باید همیشه با پوشیدن لباس محافظ ، استفاده از کرم ضد آفتاب UVA / UVB از پوست رنگدانه خود در برابر قرار گرفتن در معرض آفتاب محافظت کنند و از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب خودداری کنند.